Δημήτρης Γάκης:Μεγάλη απώλεια του Νεκτάριου Σαντορινιού, του συντρόφου μας, του φίλου μας, του Βουλευτή, του Υπουργού, τού Αγωνιστή.

Σαν μολύβι πλάκωσε την καρδιά μας η πρωινή είδηση της απώλειας του Νεκτάριου Σαντορινιού. Της απώλειας του συντρόφου μας, του φίλου μας, του Βουλευτή, του Υπουργού, του αγωνιστή μας.
Ένα δυνατό ΓΙΑΤΙ βγαίνει από τα πνευμόνια μας για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Είναι αγανακτισμένο ΑΔΙΚΟ μας πνίγει.
Μια μεγάλη βουβαμάρα σκέπασε την πόλη της Ρόδου η οποία με ταχύτητα διαδόθηκε σε όλα τα Δωδεκάνησα και εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Γιατί ο Νεκτάριος ήταν ένα παιδί της Ρόδου, της Σύμης, της Δωδεκανήσου αλλά και όλης της χώρας μας.
Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε με τη δουλειά του, με το χαμόγελο του, με την ανιδιοτέλεια του, με την αγωνιστικότητα και το κέφι του να κατακτήσει τις καρδιές όλων μας.
Γυρνώντας πολλά χρόνια πίσω βυθίζοντας τις σκέψεις και το μυαλό μας στην ψυχή μας και στην καρδιά μας βρίσκουμε το Νεκτάριο στη νεανική του ηλικία να ασχολείται με πάθος για τα κοινά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαός της Δωδεκανήσου τον τίμησε με το αξίωμα του βουλευτή σε ηλικία μόλις 42 ετών, ούτε ένα τυχαίο ότι στις εκλογές του 2019 συγκέντρωσε έναν πρωτοφανή αριθμό ψήφων για βουλευτή της αντιπολίτευσης. Δεν είναι επίσης τυχαίο που ο πρόεδρος μας ο Αλέξης Τσίπρας τον θεωρεί έναν από τους καλύτερους και αποτελεσματικότερους υπουργούς που είχε.
Ο Νεκτάριος αγαπούσε και πονούσε τα νησιά μας και τους νησιώτες. Μέχρι την τελευταία στιγμή “αλώνιζε” πάνω – κάτω τα Δωδεκάνησα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τους πόνους και την αρρώστια του.
Και ναι χωρίς υπερβολή αφήνει ένα βαθύ αποτύπωμα στην κοινωνία.
Μπορούμε να τον λέμε:
ο κύριος μεταφορικό ισοδύναμο,
ο κύριος αφαλάτωση,
ο κύριος Σχολή Πλοίαρχων Καλύμνου,
ο κύριος αναβίωσης των ημερών μνήμης και δημοκρατίας,
ο κύριος έπαυλη της Ρόδου,
ο κύριος αναμορφωτής των λιμανιών της Δωδεκανήσου.
Θυμάμαι τον Νοέμβριο του 2016 όταν έγινε Υφυπουργός Νησιωτικής Πολιτικής είχα γράψει στο facebook.
“Ο Νεκτάριος θα αποδειχθεί η χρυσή επιλογή του πρωθυπουργού μας. Εκείνο που χρειάζεται είναι η στήριξη όλων μας για να αποκτήσει περιεχόμενο και αποτέλεσμα η νησιωτική πολιτική. Η προσπάθεια ξεκινάει. Είναι υπόθεση ΟΛΩΝ μας να σηκώσουμε τα μανίκια μας”.
Στην τελευταία ανακοίνωση του πριν λίγες μέρες μας αφήνει βαριά παρακαταθήκη γράφοντας:
“Οποιο και αν είναι το προσωπικό μας άχθος, έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία και στις επόμενες γενεές να σταθούμε στην σωστή πλευρά του ποταμού και να παλέψουμε για την αλλαγή. Χωρίς δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον.”
Ο Νεκτάριος διέτρεξε με επιτυχία όλα τα στάδια της κοινωνικής και πολιτικής διαδρομής. Ολοκληρωμένος επιστήμονας, Χημικός μηχανικός του ΕΜΠ, γραμματέας της νομαρχιακής επιτροπής Του ΣυΡιζΑ, βουλευτής Δωδεκανήσου του ΣυΡιζΑ από το 2015 σε ηλικία 42 ετών, Υφυπουργός Νησιωτικής Πολιτικής, Αναπληρωτής Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής.
Τον Νεκτάριο όμως δεν θα το θυμόμαστε μόνο σαν έναν από τους πιο ικανούς πολιτικούς που έβγαλαν τα Δωδεκάνησα, θα το θυμόμαστε και σαν φίλο, σαν παρέα σαν τον διπλανό μας άνθρωπο. Ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος που στα μάτια του συμπύκνωνε ένα μείγμα ευαισθησίας και συμπόνιας προς τους απλούς ανθρώπους με μία έμφυτη οξυδέρκεια και ικανότητα για την επίλυση των προβλημάτων τους. Ήταν άνθρωπος ήρεμος, πράος, καλοκάγαθος. Ποτέ δεν άφηνε τις πολιτικές διαφορές να εξελιχθούν σε προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Κατάφερνε οι ιδέες και τα πιστεύω του να εντάσσονται στην κοινωνική ηθική και να γίνονται εργαλείο εφαρμογής κανόνων για μια διαφορετική κοινωνία που θα κυριαρχεί η δικαιοσύνη, η ισότητα και η αλληλεγγύη.
Έπαιρνε δύναμη από τους ανθρώπους και την ανταπέδιδε με αγάπη. Έκλεβε λάμψη από τη Ματίνα που πλούτιζε το χαμόγελο του. Έπαιρνε δύναμη από την αγάπη της Μελίνας και του Κωσταντίνου και μοίραζε τη δική του αγάπη με πάθος σ’ όλη την οικογένεια του. Είναι σίγουρο ότι θα τους λείψει αφάνταστα αλλά από τον παράδεισο θα τους καμαρώνει με περηφάνεια.
Κοιτώντας ψηλά στον ουρανό σύντροφε θα νιώθουμε την ψυχή σου να παίζει με τα σύννεφα.
Κοιτώντας την γαλάζια θάλασσα θα βλέπουμε την καρδιά σου να τραγουδάει από το ιστιοπλοϊκό σου στα κύματα.
Κοιτώντας δίπλα μας θα βλέπουμε το χαμόγελο σου, θα ακούμε τη φωνή σου τόσο δυνατά σαν να είναι μέσα από ντουντούκα όπως τότε στις πορείες που σου άρεσε να την χρησιμοποιείς.
Αγαπημένε μας σύντροφε δεν μπορώ να βρω λόγια να σε αποχαιρετήσω γιατί δε νιώθω ότι θα σε αποχαιρετήσω. Θα σε νοιώθουμε πάντα κοντά μας. Θέλω να σε διαβεβαιώσω μόνο ότι παίρνεις μαζί σου ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μας. Εξάλλου υπέροχη γυναίκα σου η Ματίνα και τα εξαιρετικά παιδιά σου η Μελίνα και ο Κωσταντίνος θα μας θυμίζουν συνεχώς το Νεκτάριο μας.