Εκλογές στην Ελλάδα: στο νησί της Καρπάθου, οι αγανακτισμένοι κάτοικοι αντιμετωπίζουν ένα κράτος «απών».
Πηγή: AFP
Θεωρούμαστε Έλληνες πολίτες δεύτερης κατηγορίας! Στο απομακρυσμένο νησί της Κάρπαθου στο νότιο Αιγαίο, ξεσπά η οργή σε ένα κράτος που θεωρείται απών, ενόψει των εκλογών της Κυριακής.
Πολύ μακριά από τις συνεχόμενες πολιτικές αναμετρήσεις στην Αθήνα, οι κάτοικοι δύο χωριών στα βόρεια αυτού του νησιού στο αρχιπέλαγος των Δωδεκανήσων, του Διαφανίου και του Ολύμπου, ανησυχούν. Αυτό το καλοκαίρι το δημοτικό σχολείο που αυτή τη στιγμή έχει δύο μαθητές θα μπορούσε να κλείσει οριστικά τις πόρτες του.
“Είμαστε έξαλλοι! Που μένουμε χωρίς γιατρό για πάνω από ένα χρόνο, χωρίς φαρμακείο και σύντομα χωρίς σχολείο… Θεωρούμαστε Έλληνες πολίτες δεύτερης κατηγορίας!” ξεσπάει ο Μανώλης Μελεΐσης, συνταξιούχος ναυτικός.
Στο καφενείο του ξαδέρφου του κρέμεται μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της τάξης του από το 1961. Εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου εξήντα μαθητές.
Το νησί της Καρπάθου, που έχει 6.500 κατοίκους, βρίσκεται μεταξύ Κρήτης και Ρόδου. Για να φτάσετε στην Αθήνα με πλοίο, χρειάζονται περισσότερες από 15 ώρες. Και η σύνδεςη παρέχεται μόνο δύο φορές την εβδομάδα.
Εδώ ζούμε κυρίως από τη γεωργία και, όταν επιστρέφει ο καλός καιρός, από τον τουρισμό.
Ούτε τράπεζα, ούτε ταχυδρομείο.
Στο Διαφάνι δεν υπάρχει ούτε τράπεζα, ούτε φαρμακείο, ούτε ταχυδρομείο, ούτε καν βενζινάδικο. Από την πρωτεύουσα του νησιού, τα Πηγάδια, ο δρόμος που χτίστηκε τη δεκαετία του ’80 είναι φιδωτός, συχνά γεμάτος πέτρες, κακοφωτισμένος.
Κάθε πρωί στις 8:30 π.μ., το λεωφορείο κατεβαίνει στο Διαφάνι, ο Βασίλης 11 ετών και ο Μαρίνος 8 ετών που μένουν στην Όλυμπο. Η δασκάλα τους, Θεοδώρα Κουκουρίκου, τους περιμένει για να τους πάει στο κατάστημά τους, σκαρφαλωμένο στα ύψη του χωριού, με θέα τη θάλασσα.
“Αυτά τα σχολεία σε απομονωμένα νησιά είναι ανάσα ζωής για μικρές κοινότητες. Μόλις κλείσουν, δεν θα μείνει τίποτα από το Διαφάνι ή την Όλυμπο… Απλώς θα είναι προορισμός για τουρίστες το καλοκαίρι!”, λέει με λύπη η 27χρονη, που διορίστηκε τον Σεπτέμβριο.
Στην αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς, ο Βασίλης θα πάει στο γυμνάσιο στην Όλυμπο και θα ενταχθεί στους οκτώ μαθητές που φοιτούν εκεί. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Μαρίνος παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Γαντζωμένη σε μια πλαγιά, η Όλυμπος, με τους ανεμόμυλους, τα παστέλ χρώματα και τα ξωκλήσια της, έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να κρατήσει ζωντανή τη δεξιοτεχνία, τη διάλεκτο και τη μουσική της.
«Μα για πόσο;» ρωτάει στο καφενείο της η Σοφία Χατζηπαπά, που φοράει την παραδοσιακή φορεσιά: μια λουλουδάτη ποδιά, ένα μακρύ, μαύρο κεντημένο μανδύα και ένα μαντήλι στο κεφάλι.
Στον πάγκο της είναι αναρτημένα τα φυλλάδια των υποψηφίων για τις εκλογές. Η εβδομηντάχρονη μορφάζει με δυσπιστία.
«Βουλευτές, Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι, όλοι πέρασαν από εδώ θαυμάζοντας το όμορφο χωριό μας», λέει ειρωνικά. “Βγάζουν τη φωτογραφία τους. Μετά, αφού φθάσουν στην Αθήνα, μάς ξεχνούν, εμάς και τα προβλήματά μας…”
Για κάποιους κατοίκους, το συνολικό μέλλον των απομονωμένων χωριών είναι υπό αμφισβήτηση. Το Διαφάνι και η Όλυμπος έχουν πλέον μόνο 500 κατοίκους, έναντι 1.250 το 1961.
«Τη δεκαετία του 1960 οι περισσότεροι κάτοικοι έφυγαν για να εργαστούν στο εξωτερικό και ελάχιστοι επέστρεψαν», καταγγέλλει ο Γιάννης Χατζηβασίλης.
«Οι νεότερες γενιές που φιλοδοξούν για έναν πιο άνετο τρόπο ζωής συνεχίζουν να φεύγουν. Η ερημοποίηση των χωριών μας είναι μια ανοιχτή πληγή που καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να κλείσει!» εξηγεί.
Όμορφη χώρα
Με τον πατέρα του, σμίλεψε την πρόσοψη του σχολείου με ανάγλυφα που παραπέμπουν σε μυθολογικές σκηνές. «Έχουμε μια όμορφη χώρα, αλλά όχι τους ηγέτες που της αξίζουν», λέει συγκινημένος.
Κρυμμένη πίσω από τη σόμπα της στην ταβέρνα που έχει στην Όλυμπο, η Μαρίνα Λεντάκη, η μητέρα του μικρού Βασίλη, ανησυχεί: «αν κλείσει το δημοτικό σχολείο (…) αυτό θα επιταχύνει την αποχώρηση όλων των οικογενειών, παρόλο που «υπάρχουν ακόμα ελάχιστα μικρά παιδιά».
Ο Γιάννης Πρεάρης έχει έναν γιο μόλις δύο ετών, αλλά ξέρει ήδη ότι αν κλείσει το σχολείο, θα αναγκαστεί να φύγει από την Όλυμπο.
Είναι ο τελευταίος τσαγκάρης που κατασκευάζει τις δερμάτινες μπότες (στιβάνια) που αποτελούν μέρος της παραδοσιακής φορεσιάς των γυναικών της Ολύμπου.
«Απαιτούμε γιατρό, σχολείο, ασφαλείς δρόμους, μέσα μαζικής μεταφοράς, βασικές υπηρεσίες που κάθε κράτος θα πρέπει να παρέχει σε όλους τους πολίτες», παρακαλεί.
Ο τεχνίτης θα ήθελε να μείνει στην Όλυμπο: “Αυτή τη δουλειά έκανε ο παππούς μου και ύστερα ο πατέρας μου. Αν φύγω, είναι ολόκληρη τέχνη-βιοτεχνία που θα εξαφανιστεί”.
https://www.lepoint.fr/monde/elections-en-grece-sur-l-ile-de-karpathos-des-habitants-indignes-face-a-un-etat-absent-16-05-2023-2520341_24.php
