Από την Μόρφη Διακογεωργίου μας λέει ότι στην Όλυμπο Κάρπαθου τα κεντήματα δεν είναι είδος μουσειακό.

“Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες γλώσσες κραίνει:
Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει”
Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκιμένοι
Φωτο: Σύγχρονο, υφαντό, (β)αμματένο σεντόνι Ολύμπου Καρπάθου.
Στην Κάρπαθο τα κεντήματα δεν είναι είδος μουσειακό. Εξελίσσονται και μετασχηματίζονται, προσαρμοζόμενα στα υλικά, στην τάση και στις αντιλήψεις περί “ωραίου” κάθε εποχής. Τα σύμβολα όμως σταθερά και διαχρονικά να εμπνέουν με τη δύναμή τους. Ο Αθανάσιος Διάκος και η ελληνική σημαία, μέσα σε πανδεσία έντονων, ζωηρών χρωμάτων και ανθέων της φύσης με διάθεση να ξορκίζουν κάθε γκρίζο καιρό.