Γράφει ο Παναγιώτης Μουστάκης όπου επισκέφτηκε την Όλυμπο στις καλοκαιρινές του διακοπές τήν οικογενειακή επιχείρηση Βασίλη καί Σοφίας Φαρμακιδη.

Όταν πλησιάσεις στην Όλυμπο Καρπάθου ( ή Όλυμπος όχι ο Όλυμπος) παρατηρείς κάτι μη συνηθισμένο. Οι επιγραφές στις διαφημιστικές επιγραφές εχουν γυναικεία ονόματα, αλλά και οι ταμπέλες στα εστιατόρια είναι σε γυναικεία ονόματα. Ψάχνοντας το λίγο περισσότερο, θα δεις ότι και τα σπίτια είναι σε γυναικεία ονόματα, τα αυτοκίνητα είναι σε γυναικεία ονόματα ,τα χωράφια είναι σε γυναικεία ονόματα. Όλο αυτό εξηγείτε καθώς οι Ολυμπίτες ως καλοί τεχνίτες έφευγαν εκτός του νησιού αφού τους καλούσαν σε άλλους τόπους για εργασία, με αποκορύφωμα αργότερα, το σχεδόν ολικό κύμα μετανάστευσης στην Αμερική. Έτσι η γυναίκα αναλάμβανε τα ηνία της οικογένειας, όπως και να την εκπροσωπεί σε όλες τις κοινωνικές της υποχρεώσεις.

Και γω που βρέθηκα στο Μύλο, εκεί μια αξιοζήλευτη οικογένεια η κυρία Σοφία Φαρμακίδη με τις υπέροχες κόρες της (και τις δυο εγγονές της – που μου πήραν το μυαλό) προσφέρουν εξαιρετικό φαγητό με άριστες πρώτες ύλες, αναμφισβήτητα υποχρεωτικός προορισμός για κάθε επισκέπτη.
Στο καλωσόρισμα ωστόσο (τη πρώτη φορά, γιατί τη δεύτερη έλειπε ) παρών και ο σύζυγος της κυρίας Σοφίας ο 85 χρονος κος Βασίλης. Πιάσαμε τη κουβέντα στην άκρη-άκρη του μύλου, μετά τη δεύτερη-τρίτη ρακή, η κουβέντα πέρασε από τη περίοδο της ιταλικής κατοχής στα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του ´50 του ´60, φτάνοντας στο σήμερα. Και ενώ η φουρνάρα είχε πυρώσει και τα φαγητά είχαν παραδοθεί αμαχητί μέσα της, προσπαθούσα να εκμαιεύσω πως μαγειρεύουν, τι καλλιεργούν, για τις πρώτες τους ύλες. Προς το τέλος τον ρώτησα:

– Και από γλυκά τι έχετε εδώ;
– Καθαρόν αέρα!
– Και από ψάρια; Έχει ψάρια ο τόπος;
– Μη μου μιλάς για ψάρια,
μίλα μου για ωραίες γυναίκες!

Πως με καταλαβαίνουν όμως οι έμπειροι άνθρωποι..