Κάθε χρόνο, τούτες τις άγιες μέρες της προπαρασκευής και της αναμονής της μεγάλης εορτής, το τετραδιάκι της μαμάς στοιχειώνει τον πάγκο της κουζίνας, τη μνήμη και την ψυχή μου.

Κάθε χρόνο, τούτες τις άγιες μέρες της προπαρασκευής και της αναμονής της μεγάλης εορτής, το τετραδιάκι της μαμάς στοιχειώνει τον πάγκο της κουζίνας, τη μνήμη και την ψυχή μου. Ένα μικρό τετραδιάκι, με σκληρά εξώφυλλα, στρογγυλεμένες άκρες και μαύρη δερμάτινη καρίνα. Στα εξώφυλλα, σκιτσαρισμένα γκριζογάλανα συννεφάκια, σαν ανοιξιάτικος ουρανός, ασταθής, όπως και η επιτυχία κάθε συνταγής. Τα φύλλα του παλαιωμένα, κιτρινισμένα από το πέρασμα του χρόνου, που όλα τα χρωματίζει, όλα τα αγγίζει. Σε κάθε φύλλο, οι καλλιγραφένιες συνταγές της μαμάς. Στα εσώφυλλα, μαντινάδες, στιχάκια από τραγούδια της εποχής και λουλουδάκια ζωγραφισμένα. ” Στον μικρό μου τον κήπο στη μικρή μου αυλή, δεν ανθίζουν λουλούδια γιατί λείπεις εσύ…”, επίκαιρο όλες τις εποχές, αφού πάντα κάποιος λείπει…
Παραμονές κάθε μεγάλης εορτής το τετραδιάκι βγαίνει από το ντουλάπι κι ευωδιάζει ο κόσμος βανίλια, κανέλα και γαρύφαλλο… Ανοίγει η μαμά το μαγικό της τετραδιάκι να ελέγξει τα υλικά, για κουλουράκια νηστίσιμα, αμμωνιακένα, βοτυρένα… Λάδι, ζάχαρη, βανίλια, κανέλα, χυμό πορτοκάλι, αλεύρι, όσο σηκώσει … κι ύστερα η εκτέλεση. Πάντα μου άρεσε αυτή η λέξη, ενέχει μια δυναμική που ενώνει τα μέρη στο όλον του αποτελέσματος. Και φυσικά η κατακλείδα κάθε συνταγής: “Καλή επιτυχία!” Η απαραίτητη επίκλιση, ευχή, για την ευόδωση, που όπως σε όλα τα σπουδαία δεν είναι ποτέ δεδομένη. Δίπλα στα συγκεντρωμένα υλικά η εμαγιέ λεκάνη που μοιάζει με χελιδόνι. Μπλε σκούρο χρώμα στη ράχη με άσπρη κοιλιά, φιλοξενεί την εκτέλεση των γλυκών και την προσδοκία της χαράς μας. Ανεκουμπωμένες οι μανίκες της ποκαμίσας, με το πλουμάκι, το κόκκινο, να στολίζει σαν βραχιόλι το άσπρο πανί, το χεράκι της μαμάς χτυπά τα υλικά, σχηματίζοντας κυκλικές ουράνιες τροχιές , μιας μαγικής διαδικασίας που θα μας χαρίσει την απόλαυση του γλυκού σύμπαντος της γεύσης. Ευωδιάζει η κουζίνα γιορτή και οι μέρες φορτίζονται με τη μυρωδιά τους. Η άμορφη, ζεστή, μυρωδάτη, μαλακή μπάλα της ζύμης γεμίζει τα ταψάκια με ποικιλία σχεδίων και σχημάτων, από πουλάκια και σαλιγκαράκια μέχρι το άπειρον… Ο φούρνος με τα ξύλα, ελαφρά κεντημένος, βάζει όλη τη θέρμη του, να αγκαλιάσει και να ολοκληρώσει τούτο το πολύσχημο σύνολο. Γύρω από τα χείλη του φούρνου, κι άλλες γυναίκες με τα δικά τους ζυμώματα, παρατηρούν, δοκιμάζουν και εκτιμούν το αποτέλεσμα…”Δεν εφουσκώσα καλά…”, “τ’ αλεύρι δεν ήτο καλό..”, “εκαταψήθησαν…”, και άλλα παρόμοια σχόλια, γιατί τίποτε δεν μπορεί να είναι τέλειο, στη γυναικεία προσέγγιση των πραγμάτων… Κι όμως η γειτονιά λιγώνεται από τη μυρωδιά βανίλιας και κανέλας που μπλέκεται με τα χίλια αρώματα των λουλουδιών της Άνοιξης και του μύρου της αγκαλιάς της μαμάς, μια αύρα μαγική, που τούτες τις μέρες θεριεύει και κυριεύει όλες τις αισθήσεις, πλημμυρίζει τον νου και την ψυχή.
Καλό Μεγαλοβδόμαδο! Στον προσωπικό του ανήφορο ο καθένας μας, ας ανοίξει την ψυχή του σε όσα θα τον ενώσουν με το φως της Ανάστασης!
Καλό Πάσχα! ?