Γράφει ο Γιώργος Ν. Κανάκης:Για πε μου, εσού που στέκεσαι σ’ αυτότ το βράχο, αιώνες, σατ τι σφυρούν οι άνεμοι, τις νύχτες τους χειμώνες;

Για πε μου, εσού που στέκεσαι σ’ αυτότ το βράχο, αιώνες,
σατ τι σφυρούν οι άνεμοι, τις νύχτες τους χειμώνες;
Για πε μου, «αγριοκυπάρισσε», στο βράχο που ριντζώννεις,
πού βρίσκει η ρίντζα σου νερό και τα κλαδιά σου απλώννεις;
-Χρόνους, ντζαμάνια πολεμώ το τέρας να κοιμίσω
και των ανέμωτ τηβ βοή, ν’ αρνέψω, να νικήσω!
Εγιώ κ’ α’ ντζjώ στην ερημιά τίποτε ’εφ φοούμαι,
πάνω στηρ ράχη του βουνού λεύτερα συλλοούμαι.
-Πε μου, το ρόδο τ’ όμορφο γιατίνα να ’χει αγκάθι;
Πε μου, γιατίνα η ντζωή να ’χει καμούς και πάθη;
-Το κύμμα ωριόγλυκα φιλά πάντα το περιγιάλι,
’μμέ χάννει τις ελπίδες του κ’ αποτραβιέται πάλι.
Χέρια και νύχια εκάρφωσα βαθιά στο βράχο μέσα
και τηπ παλεύgω τη ντζωή, «για μόλα ε για λέσα»!
Γιά άσκημος, γιά όμορφος, εγιώ ’μαι ό,τι δείχνω,
πάνω στα στήθη τωβ βουνώτ τις πεθυμιές μου ρίχνω.
Με του μπονέντη ανέφφαλο ποτίστηκα ως τη ψίχα,
’μμέ γλέντησά τη τη ντζωή, βάσανα κ’ αμ μου τύχαν.

Όλυμπος Καρπάθου, 19/7/2021 © Γιώργος Ν. Κανάκης

καλή εβδομάδα…