Γράφει η Μόρφη Διακογεωργίου:Στα πέτρινα σκαλοπάτια του Αυγούστου, τα αγιασμένα από το κόκκινο φόρεμα της Παναγιάς.

Στα πέτρινα σκαλοπάτια του Αυγούστου, τα αγιασμένα από το κόκκινο φόρεμα της Παναγιάς στο σιωπηλό πέρασμά της, τα μυρωμένα με ευωδιές μυρτιάς, βασιλικού και αρμπαρόριζας από το αρτοπάνερο της μεγάλης γιορτής. Τα γυαλισμένα από τα ίχνη των ανθρώπων πέτρινα σκαλοπάτια της πίστης και της ελπίδας. Τα σκαλοπάτια πάνω από τον χρόνο, που ανακλούν ήχους καμπάνας και μελωδίες αρχέτυπες ανοίγοντάς τα στον άνεμο να ταξιδέψουν στους αιώνες. Τα σκαλοπάτια που δρασκελά το αυγουστιάτικο φεγγάρι αφήνοντας την ασημόσκονη του, παράπονο λυρικό από λόγια και παινέματα κλειδωμένα στη σιωπή. Τα σκαλοπάτια που αναδύουν, ευτυχώς ακόμα, ουράνιο τόξο τα φορέματα των κοριτσιών που κάποτε από τούτα τα σκαλοπάτια ατένιζαν τη ζωή τους, ριψοκινδυνεύοντας την ψυχή τους με μιαν απόφαση. Τα σκαλοπάτια που διατηρούν ακόμα στα μάτια μας κάτι που δίνει στον κόσμο μας χρώμα και άρωμα.
Μόνο μια σκέψη, σαν μικρό παιδί, κλαίει απαρηγόρητα στο τελευταίο σκαλοπάτι… Η μεγάλη αβεβαιότητα του αύριο ραγίζει το τζάμι της ψυχής…
Φωτ. Δεκαπενταύγουστο 2021 Όλυμπος Καρπάθου