Μαρίνα Μιχαλη Γράφει: Δεν έχει βρεθεί ακόμη το μελάνι που θα γράψει για αυτήν τη Ολυμπίτικη κόρη“

“Δεν έχει βρεθεί ακόμη το μελάνι που θα γράψει για αυτό το Ολυμπίτικο πνεύμα. Δεν έχει βρεθεί ακόμη το μελάνι που θα γράψει για αυτήν τη Ολυμπίτικη κόρη“

Γράμμα από την Έλυμπο Καρπάθου:

Το μητατο της υπομονής!!!!!!
Κάθε πρωί για να βρω υπομονή να μη πάρω μερικούς ανθρώπους, δίχως γνώση, με τις πέτρες γυρίζω πίσω σε αγαπημένες πέτρες, όλο γνώση…
Μια συνήθεια σήμερα μπορεί να υπάρξουν διάφοροι λόγοι που θα την υιοθετήσουμε, άλλοι τόσοι για τους οποίους θα την αξιολογήσουμε ως χρήσιμη κ ωφέλιμη κ θα τη διατηρήσουμε μα ένας μόνο λόγος που θα μας κάνει να την αγαπήσουμε… Το πόσο κ πως μας διαμορφώνει, μας επηρεάζει θετικά, ψηλαινει το νου μας προς το καλό κ το Θεό, πόσο μας βοηθά να μερωσει τ’αγρίμι μέσα μας!!!!
Αυτά ηλεα σα δε μου καταλαβαιναν γιατινα ήθελα να θωρώ τον ήλιο ως πηησει, ν’ ακούω τω πουλιώ, να μυριτζω το βρεμενο από τη δροσία της νύχτας χώμα κ με ρωτούσα γιατινα κ σαλευγκω πρωί πρωί. Εθαρρουν όμως πως ήτο θεωρία απου πίσω της ηχωνα την εντροπή μου απου κ που πορπατω βουλεια δεν κάνω ενώ οι παλιοί ανθρώποι εμεταπατουσαν από τη νύχτα αμέ ξευραν τα έκανα κ που γιαεναν κ όλο κ κάτι εξετελευγκαν.
Μέχρι όμως εκείνο το ευλογημένο πρωί που η θεωρία έγινε πράξη κ τ’αγρίμι εμερωσε… Μέχρι εκείνο το πρωί απου αντί να παρακαλέσω το Θεό να μου βωκει υπομονή να παλέψω ανθρώπους- δαίμονες κ να τους βάλω στο μπουκάλι να κάμω τη βουλεια μου, Τον ευχαρίστησα για όση ήδη μου ‘χε βοσμενη κ ημπε ο νους μου κ ψηλαινει να καταλάβει που την ηβρισκα, που την ημαθα, ποιός μου ηειξε πως γίνεται, πως εξεχωρισα πως αυτηα είναι η καλή στράτα… Κ τότε, γιατί κ αλλιώς δεν ημπορω να το εξηγήσω, το συνειδητό κομμάτι μου ετζαρωσε να ανεσύρει από το ασυνείδητο η πιο όμορφη σκέψη, η πιο γλυκιά ανάμνηση, η πιο μεγάλη αλήθεια…!!!!! Ως ενερωτηχτηκα ο νους μου ηκοψε κ ευτυς επηε πίσω κ βρεθει στο μητατο μας στο Τραχηλα. Επηε κ ήπιε νερό στη λατσια κ κάισε οξω οξω στην κοιμητεα με τις αστιεαις να φτιανει στα κουμηλα της φωκιας κ βακρυα μνήμης κ χαράς, για την ανακάλυψη, ετρεξα στα μααουλα μου!!!!!
Έτωρα ήξευρα πως ως εποσονα στο χωριό ηπρεπε, ως κάθε χρόνο, να πάω να κοντοκαθισω σε εκείνο το συτοιχο των παιδικών μας χρόνων που οι πέτρες του δεν εφηκαν εμάς να ινουμε πέτρινες ψυχές!!!!! Έτωρα ήξευρα πως εμάς, μια φορά, μας την εμαθα την υπομονή!!!!! Μας την εβαλα πρώτα στη ψυχή κ ύστερα στο νου η λαλα μου κ ο πατέρας μου σα μας είχα κ τρυαϊτζαμε το γάλα!!!! Εμείς εν εξευραμε, εβαριουμεθα, δεν ηχτεχε το χέρι μας το τρυάι κ αυτοι το κάναν τόσο ήρεμα, τόσο αργά απου φαινετω εύκολο κ πάλι εκαθιτζαμε κ πάλι κ πάλι… Μας εξηγούσα με σιανη φωνή απου μισογελα πόσο θέλει να μη βιατζουμεθα, να μη τα παρατουμε κ κουλουμπησει στο τέλος κ το τρυάι, πόσο από σιανα σιανα γίνεται η κάθε βουλεια κ πως οσαν δεν είναι ο νους μας αλλού το πράμα γίνεται πάντα καλό κ έρχεται η ώρα της ανταμοιβής… Κ μάθαμε πως κ η ανταμοιβή πρέπει να ‘ναι το ίδιο το αποτέλεσμα της υπομονής κ να ‘ναι στα μέτρα μας κ όχι πάνω από το μπόι της προσπάθειας μας… Για κεινοα ελλιπετει πάντα μας εβηα μια φελα ψωμί με τη δριλα ή τη σιτακα κ μας εκαθιτζα στον οξω τοίχο να θεωρούμε τη Βρουκουντα, για να μην εβρίσκομε τα πατσουλια του αθυμαϊου κ μετρήσομε την ανταμοιβή για ελεια…
Του καθενους το μάθημα κ το σκολειό κ ο δάσκαλος διαφέρει μα αν δεν κοντοκαθισουμε να μικρύνουμε στα μάτια του Θεού, να φτάσει το στόμα των ανθρώπων απου μας εμιλού εκειά ετσια απου ‘(ναι) τ’ αυτια, να μάθομε να ονατιτζομε για να σηκωθουμε, δύσκολα περνουμε τη τάξη κ δύσκολα περνουμε στη τζωη, δύσκολα, ένα πρωί πριν αποσωσομε στη βουλεια μας, φανερώνεται του καθενός το μητατο…

Μαρίνα Μιχαηλίδη