Όσο και αν έχει ταξιδέψει κάποιος στην Ελλάδα, θα φτάσει στην Κάρπαθο ανυποψίαστος για όσα πρόκειται να βιώσει. Από τη μια είναι όσα απλόχερα χαρίζει το νησί στα μάτια: απόρθητες παραλίες όπως αυτή του Αγίου Μηνά, το χωριό Όλυμπος που υψώνεται ψηλά και κάποια πρωινά τρυπάει τα σύννεφα, παραθαλάσσια χωριά που αναπνέουν ακόμα σε ρυθμούς προηγούμενων δεκαετιών, δίχτυα ψαράδων που κάθε πρωί φέρνουν στην επιφάνεια ψάρια λαχταριστά και σπάνια, δρεπάνια γυναικών που θερίζουν στάχυα και ψήνουν ψωμί στον ξυλόφουρνο. Από την άλλη, είναι όσα περιμένουν να τα ανακαλύψεις κάτω από τη γη, στα αρχαία σωθικά βουνών και θάλασσας..

Όσο και αν έχει ταξιδέψει κάποιος στην Ελλάδα, θα φτάσει στην Κάρπαθο ανυποψίαστος για όσα πρόκειται να βιώσει. Από τη μια είναι όσα απλόχερα χαρίζει το νησί στα μάτια: απόρθητες παραλίες όπως αυτή του Αγίου Μηνά, το χωριό Όλυμπος που υψώνεται ψηλά και κάποια πρωινά τρυπάει τα σύννεφα, παραθαλάσσια χωριά που αναπνέουν ακόμα σε ρυθμούς προηγούμενων δεκαετιών, δίχτυα ψαράδων που κάθε πρωί φέρνουν στην επιφάνεια ψάρια λαχταριστά και σπάνια, δρεπάνια γυναικών που θερίζουν στάχυα και ψήνουν ψωμί στον ξυλόφουρνο. Από την άλλη, είναι όσα περιμένουν να τα ανακαλύψεις κάτω από τη γη, στα αρχαία σωθικά βουνών και θάλασσας. Να σε κάνουν να νιώσεις από ευτυχία μέχρι δέος. Η υδάτινη σπηλιά του Τρούλακα, όπου φτάνεις μόνο με βάρκα, οι σπηλιές κάτω από τους βράχους στο αρχαίο νησάκι Σαρία, που περιμένουν να τις κολυμπήσεις. Ο Αϊ-Γιάννης ο Πρόδρομος, η εκκλησία που σκάφτηκε κάτω από τον βράχο στην έρημη παραλία της Βρουκούντας, μιας από τις αρχαίες πόλεις του νησιού. Η εκκλησία στη σπηλιά φωτίζεται αχνά από τον ήλιο, καθώς το φως του διεισδύει με τρόπο κινηματογραφικό και απόκοσμο από τη σκάλα. Φλόγες κεριών τρέμουν από τον αέρα που διαπερνά τη σπηλιά, υδάτινες σταγόνες στάζουν σαν αγί ασμα από τον βράχο. Δεν είναι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στην Κάρπαθο. Είναι ότι το νησί και οι κάτοικοι, με τα πανέμορφα μάτια που σε κοιτούν πάντα γελαστά, έχουν επιλέξει με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου να κρατήσουν ζωντανά όσα τους ενώνουν με τον τόπο. Μια αγάπη σχεδόν παράφορη. «Τα βράχια αυτά είναι μαγνήτες», λέει ο καπετάν Βασίλης, που μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν άντεξε και επέστρεψε στο νησί. Στην Όλυμπο οι γυναίκες φοράνε την παραδοσιακή ενδυμασία που φορούσαν οι γυναίκες στο βάθος της ιστορίας της Καρπάθου. Οι άνδρες χαρίζουν μαντινάδες, άλλοτε περιπαικτικές, άλλοτε τρυφερές, με αυτοσχεδιασμούς της στιγμής, που συνήθως συνοδεύονται από γέλια δυνατά ή μάτια βουρκωμένα. Τσαμπούνες, λύρες και λαούτα βγαίνουν στα μεγάλα γλέντια αλλά και στα αυθόρμητα που στήνονται στις αυλές. Τραγούδια αυτοσχέδια ακούγονται κι άλλα που έχουν ρίζες βυζαντινές. Ο τόπος αντιλαλεί τον έρωτα των κατοίκων για τον τόπο τους, τις ιστορίες, τα βάσανα. Τα πανηγύρια τους δεν έχουν όμοια στην Ελλάδα, χωρίς φαντασμαγορίες και διάθεση για διονυσιακό ξεσάλωμα: έχουν ένα αμόλυντο, βαθιάς ψυχής μέτρο. Όλα γίνονται με έναν τρόπο τελετουργικό, λατρευτικό των αγίων, αλλά και της ίδιας της ζωής κάτω από τον ουρανό, ως το πρώτο φως της ημέρας. Έτσι είναι τα γλέντια της Καρπάθου: ανθρώπινα. Έτσι είναι η Κάρπαθος. Το νησί που θα μπορούσε να είναι άνθρωπος· με τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι τόπος.

Πηγή από την Ανάρτηση στο Facebook.Stavroula Saloutsi