Μήνας Βιντιάδης:ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ “ΑΝΤΙΟ” ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ.

Για το που γεννήθηκε ο Μίκης, πόσα παιδιά κι εγγόνια είχε, ποια ήταν τα κορυφαία έργα του, πως έζησε ως πολιτικό ον, που ταξίδεψε και τι σημαίνει για την Ελλάδα και την Τέχνη της θα διαβάσετε εκατομμύρια λέξεις σήμερα.
Εγώ θέλω να σας πω δυο λόγια για τον δικό μου Μίκη…
Για μένα ο Μίκης είναι η μουσική του, τα μεγάλα τραγούδια του, στιγμές από τη ζωή μου που ο αδύναμος εαυτός μου οργιζόταν, διαμαρτυρόταν, επαναστατούσε.
Κάθε φορά που είχα την χαρά να τον συναντώ, σε τέτοια μονοπάτια προσπαθούσα να τον παρασύρω, μα χείμαρρος, όπως είναι, με ταξίδευε εκείνος σ’ έναν ατέλειωτο ωκεανό αναμνήσεων, δημιουργίας, αγώνων και αυτοκριτικής.
Αυτό έκανε και στο ταξίδι μας στο Κάιρο, το ’93, όπου στην Όπερα του Καϊρου αποθεώθηκε και στην επιστροφή, μέσα στο αεροπλάνο μου μιλούσε με τις ώρες για μια δισέλιδη συνέντευξη για «Τα Νέα».
Το ίδιο και στη Βιέννη, το 2013, όταν ήμουν ο μοναδικός δημοσιογράφος που τον συνόδεψε για τη μεγάλη συναυλία στην περίφημε Όπερα της Αυστρίας, όταν ο εγγονός του έσπρωξε στον εξώστη την αναπηρική πολυθρόνα και τα χειροκροτήματα κράτησαν πέντε λεπτά!
Αυτό επαναλήφθηκε και σε κάποια γενέθλιά του στον «Μαγεμένο Αυλό», και σ’ όλες τις συναντήσεις μας αυτά τα 25 χρόνια που τον γνωρίζω από κοντά.
Έτσι ήταν και το προπέρσινο απόγευμα στο σπίτι του, όπου πήγα για να τον ενημερώσω για όσα έγιναν στα Τίρανα με τη μεγάλη συναυλία της Ορχήστρας του, να κλέψω μια λάμψη στα μάτια του για την αιωνιότητα του έργου του που έχει φτάσει παντού, σ’ όλο τον κόσμο.
Σχεδιάσαμε τις δυο συναυλίες που θα γίνονταν το καλοκαίρι στην Κάσο, για τον Ερωτικό και Πολιτικό Μίκη, ρωτούσε για το νησί μου και σχολίαζε με αγάπη.
Έμεινα μιάμιση ώρα απολαμβάνοντας την αφήγηση του για τη ζωή και τη μουσική δημιουργία του, από το ’60 έως σήμερα.
Καμάρωνε για την Ορχήστρα του, νοιαζόταν για το μέλλον της, αγωνιούσε για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Παρατήρησα κάτι: Όπως καθόταν στην καρέκλα του έβλεπε απέναντί του ολόφωτη την Ακρόπολη.
Κι έκανα παράξενους συνειρμούς…