Γράφει ο Γιάννης Μ. Λαγωνικος Το Πάσχα η στη Κάρπαθο πάρα πολλά θυμίζει. Μα με τα χρόνια δυστυχώς καθόλου δεν μυρίζει.

Το Πάσχα η στη Κάρπαθο πάρα πολλά θυμίζει.
Μα με τα χρόνια δυστυχώς καθόλου δεν μυρίζει.

Γιατί όλα αλλάξανε άνθρωποι και τοπία.
Και δεν υπάρχει σεβασμός καθόλου η στα θεία.

Θυμάμαι ήμουνα μικρός στο Όθος το χωριό μου.
Η μάνα αυτά που έφτιαχνε μέσα στο σπιτικό μου.

Στο φούρνο το καρπαθικο κουλούρια να φουρνησει.
Αυγουλες, τούρτες ζημωτα να τα τακτοποίηση.

Να βάψει αυγά πολλών λογιών χρωμάτων πανδαισία.
Και του Νυμφίου όλοι μας να πάμε εκκλησία.

Εκεί που ζωντανευουνε πάντα τα θεία πάθη.
Και το παιδί από μικρό ήτανε να τα μάθει.

Στη εκκλησία όλοι μας τη μεγαλο εβδομάδα.
Με σεβασμό κατάνυξη σε όλη την Ελλάδα.

Μεγάλη Πέμπτη η σταύρωση τα πάθη του Χριστού μας.
Αυτή η εικόνα μόνιμα έμενε μες το νου μας.

Μεγάλη τη παρασκευή που είναι η ταφή του.
Που με τα μοίρα αλυψανε εκείνου το κορμί του.

Να ακούσουμε εγκομια από παπά και ψάλτη.
Στο νου μας η Ανάσταση που ακολουθεί και θαρτει.

Και το αρνί να σφάξουμε βυζαντι για να γίνει.
Στο φούρνο το καρπαθικο ώρες πολλές να μείνει.

Σάββατο η ανάσταση και το Χριστός Ανέστη.
Και τα σοκάκια όμορφα άσπρα με τον ασβέστη.

Στο Όθος όμως έθιμο είναι το ποιο ωραίο.
Και τη λαμπρή τη Κυριακή θα κάψουν τον Εβραίο.

Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι στη θύμηση μου.
Τα διηγουμε η στο γιό και τα κρατώ μαζί μου.

Ιωάννης Μιχαήλ Λαγωνικος Κάρπαθος Δωδεκάνησα