Μόρφη Διακογεωργίου:Εκεί, πάνω στο “φρούι του κρέμου” βαφτιστήκαμε από τους δασκάλους μας στους “μελίρρυτους ποταμούς της σοφίας

Περιπλανόμενη σε τούτο τον γυάλινο κόσμο που κρατάμε στα χέρια μας, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία του σχολειού μας στην Όλυμπο, όπως είναι σήμερα. Πρώτη φορά είδα τον γκρεμό του, από ψηλά… Τρόμαξα… ιδιαίτερα στη θύμηση των αγοριών που τον κατέβαιναν για να μαζέψουν τη μοναδική τους μπάλα, όταν ξέφευγε από το σύνορο της αυλής. Εκεί, πάνω στο “φρούι του κρέμου” βαφτιστήκαμε από τους δασκάλους μας στους “μελίρρυτους ποταμούς της σοφίας”. Βιωματικά μάθαμε να ακροβατούμε και με παιδεία ακροβάτη να πορευόμαστε στο τεντωμένο σκοινί της ζωής. Από τη μια ο γκρεμός κι από την άλλη το αγριεμένο πέλαγος, να παφλάζει όνειρα, ταξίδια κι αποχωρισμούς, μας μύησαν στα μυστικά ευαγγέλια της φύσης και του βίου. Τέτοιες μέρες μαζεύαμε κρουσταλλάκια , μακρόσυρτα παγωμένα δάκρυα από τα τσίνορα της σπηλιάδας στην πίσω αυλή. Μπορεί να μαλώναμε και για το ποιος βρήκε το πιο μεγάλο δάκρυ…
Φέτος επαναλειτούργησε μετά από χρόνια το Δημοτικό με ένα παιδάκι. Λειτουργούν επίσης Γυμνάσιο και Λυκειακές τάξεις. Παρήγορο είναι πως κάποια από τα ελάχιστα παιδιά, δίχως ανταγωνιστικά υποστυλώματα, μόνο με την εσωτερική τους δίψα και τη βοήθεια των δασκάλων τους, κυρίως νεοδιόριστων αναπληρωτών, διεκδικούν και κατακτούν μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. “Μεγάλην παρακαταθήκην έχομε τα παιδία”…
Μέρα των γραμμάτων σήμερα, ας έχουμε βοήθεια τη χάρη των τριών Ιεραρχών και οδηγό στο έργο μας τον λόγο του Χρυσοστόμου : “Ο δε παιδεύων ου δι’ ων λέγει μόνον, αλλά και δι’ ων ποιεί την διδασκαλία προάγει”.

Φώτο: Beato Eftihios