Ο Γιώργος Ν. Κανάκης γράφει:Στην ξαδέλφη μου, Μαρίνα Νταργάκη.

Στο καντούνι
Εις στο καντούνι ακούμπησες και αλαρgοξαννοίεις,
ήρτα στον νουτ σου εποχές και χρόνια περασμένα
και με τους χτύπους της καρdιάς νοχό στα λόγια βίεις,
τα μμάκια σου, τα ουρανιά, ουρανοθολωμένα!

Ούτε λεπτόν η σκέψη σου γεν έχει ξωστρατήσει,
από του τόπου τις βουλειές κ’ από τα βονικά σου,
χίλιες φορές τις πίκρετ σου κ’ ατ τις μονοταρήσει,
πάλι στο τέλος θα βαρύ, μνια στάξην, η χαρά σου.

Σκημοραντίντζουτ τα ’ουνιά, ο ήλιος αποκαύgει,
περνούσιτ τα μερόχρονα κ’ η έρημη η ντζήση,
η κάθε μέρα πλιο βαθειά τα σωθικά τα σκαύgει,
ξεμέτρα τις ανατολές ν’ αποξεχνάς τηδ δύση.

Εις στο καντούνι ακούμπησες ένα πρωίτ Σαββάτου,
κ’ οι σκέψειτ σ’ αγκαλιάσασιν ωσά κλαΐα βάτου.

Όλυμπος Καρπάθου, Νοέμβριος 2021

© Γιώργος Ν. Κανάκης